Στο όνομα μιας "υποκριτικής" και επίπλαστης ευαισθησίας, ευαισθησία που δεν επέδειξε για την κατάχωση του αρχαίου περιτειχίσματος του Λευκού Πύργου, για τα ελάχιστα εναπομείναντα διατηρητέα της πόλης που καταρρέουν, για τις πολυκατοικίες που ανοικοδομούνται πάνω στα βυζαντινά τείχη και μνημεία, για τις ιστορικές γειτονιές και τις αγορές της πόλης που αναδύουν τριτοκοσμική εικόνα. Και όμως στην Ανω Πόλη ο Δήμος Θεσσαλονίκης παρεμβαίνει άμεσα. Επειδή σε αυτήν την περίπτωση απλά θα γκρεμίσει.
Η περιοχή της Άνω Πόλης ή αλλιώς η περιοχή των καστροπλήκτων αποτελεί μοναδικό δείγμα ύστερης λαϊκής αρχιτεκτονικής.Είναι το τελευταίο οικιστικό σύνολο που διατηρεί την εικόνα της Θεσσαλονίκης -πρωτεύουσας των προσφύγων.
Είναι μια περιοχή ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας για τους κατοίκους της, που παραπέμπει σε μνήμες και ποιότητες της παλιάς γειτονιάς και ταυτοχρόνως ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική ποιότητα του συνόλου της. Τα τείχη συνδυάζονται άριστα με τις ταπεινές προσφυγικές κατασκευές.
Η διάσωση της είναι θέμα σεβασμού της ιστορίας και της αισθητικής μας.
Η σχεδιαζόμενη καταστροφή από το Δήμο Θεσσαλονίκης συνιστά ανήκεστο βλάβη στο σώμα της πόλης και παραχάραξη της ιστορία της.
ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΖΗΤΑΜΕ
Την αναστολή οποιασδήποτε κατεδάφισης έχει προγραμματιστεί.
Την ουσιαστική ανάδειξη και αξιοποίηση του προσφυγικού χαρακτήρα της περιοχής.
Τη διάσωση και αξιοποίηση των προσφυγικών κτισμάτων που έχουν απαλλοτριωθεί, με την προοπτική δημιουργίας μιας οργανωμένης και μοναδικής «προσφυγικής γειτονιάς» της Θεσσαλονίκης. Τα κτίσματα θα μπορούσαν να αποτελούν μια ζωντανή περιήγηση επισκεπτών και μαθητών στην προσφυγική ιστορία της πόλης. Αυτό άλλωστε έκανε και ο Δήμος Συκεών στην άλλη πλευρά των τειχών αξιοποιώντας ευρωπαικά κονδύλια.
Η ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΠΡΙΝ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΖΩΗ:
Η ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997" . ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ...
ΚΑΙ ΟΜΩΣ. ΠΡΙΝ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΟΣΜΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ!
Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ!
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ: ΟΔΟΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΩΝ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΣΦΥΖΕΙ ΑΠΟ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ"
14 σχόλια:
Όταν το 1922 έφτασαν στην Ελλάδα καραβοτσακισμένοι οι πρώτοι Μικρασιάτες πρόσφυγες με τη φρίκη της μεγάλης καταστροφής στα μάτια και αμέσως μετά, το 1924, αποβιβάστηκαν απεγνωσμένοι οι βάρβαρα ξεριζωμένοι «ανταλλάξιμοι», αφήνοντας για πάντα πίσω τους στην «πατρίδα» τα σπίτια, το βιός τους, τη γη τους, τους προσφιλείς νεκρούς τους και όλα τα καλά τους, η υποδοχή που στην συντριπτική πλειοψηφία τους επιφύλαξαν οι καλοβολεμένοι ντόπιοι έφερε τον πλήρους περιφρόνησης χαρακτηρισμό «τουρκόσποροι». Πέρασαν χρόνια για να μπορέσουν να εγκαταλείψουν τις σκηνές, τα τολ, τις αποθήκες του λιμανιού και τους τενεκεδομαχαλάδες και να εγκατασταθούν σαν άνθρωποι στα ταπεινά προσφυγικά σπιτάκια των συνοικισμών, που στέγασαν τον καημό και τις άσβηστες μνήμες τους. Σ’ αυτά τα σπιτάκια της Τούμπας, της Καλαμαριάς, της Άνω Πόλης και των άλλων προσφυγικών συνοικισμών ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή, ανέστησαν και σπούδασαν παιδιά, δούλεψαν σε κάθε βαριά δουλειά, πάλεψαν και κέρδισαν τη ζωή τους, κι οι πιο πολλοί με το μόχθο και τις ικανότητές τους έφτασαν να κρατούν στα χέρια τους την τοπική οικονομία.
Σήμερα, δεκαετίες μετά, το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ντόπιων απέναντι στο προσφυγικό στοιχείο δεν έχει υποχωρήσει. Και αφού η ανάπτυξη και ο «εκσυγχρονισμός» εξαφάνισαν τους προσφυγικούς οικισμούς των συνοικιών, που ισοπεδώθηκαν κάτω από τις μπουλντόζες της ανοικοδόμησης και του εργολαβικού κέρδους, με την ίδια «λογική», με το πρόσχημα της «ανάδειξης» των βυζαντινών τειχών, επιχειρούν τώρα, χωρίς κανένα προφανή λόγο, να εξαφανίσουν και το τελευταίο προσφυγικό οικιστικό απόθεμα της Άνω Πόλης, να το ισοπεδώσουν και να εξαλείψουν και τα τελευταία ίχνη της συλλογικής μνήμης. Είναι οι ίδιοι που μόλις ένα χρόνο πριν άφησαν να χτιστεί πολυκατοικία πάνω σε απομεινάρι του τείχους σε οικόπεδο ιδιοκτησίας της εκκλησίας στην οδό Τσιμισκή, οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια έχτισαν πάνω σε άλλο τμήμα του τείχους ακριβώς απέναντι, αφήνοντας κάποια ερείπια στα υπόγεια (κτίριο τράπεζας Πειραιώς), οι ίδιοι που δεν δίσταζαν να σχεδιάζουν υπόγεια παρκινγκ πάνω στις αρχαιότητες της Πλατείας Διοικητηρίου, οι ίδιοι που έχουν εγκαταλείψει την πομπική οδό της Πλατείας Ναβαρίνου σαν υπαίθριο σκουπιδαριό, οι ίδιοι που γελοιοποίησαν με τις βάρβαρες παρεμβάσεις τους το μνημείο του Λευκού Πύργου, οι ίδιοι, πάντα οι ίδιοι…, που τώρα κόπτονται δήθεν για το τείχος…, οι γελοίοι και τόσο επικίνδυνοι!
Την ώρα που στη γείτονα Τουρκία, την οποία κάποιοι άφρονες εξακολουθούν να υποτιμούν, αναστηλώνονται πολύ συχνά με κοινοτικά κονδύλια τα πάντα!, δρόμοι, καλντερίμια, εκκλησιές, οικισμοί, αγορές, κι όχι μόνο στην Πόλη, αλλά και στις πιο απομακρυσμένες πόλεις της Ανατολίας, εμείς επιτρέπουμε να ξεριζώνεται το παρελθόν μας, να καταστρέφεται ό, τι όμορφο γύρω μας, να μπετονάρονται τα πάντα, να καθηλώνονται στην ασχήμια της ομοιομορφίας, να στραγγίζεται κάθε δυνατότητα κέρδους εις βάρος της ιστορίας μας και του περιβάλλοντος, να καταδικάζεται η καθημερινότητά μας στην ακαλαισθησία και την ασχήμια, με την οποία έχουμε τόσο εξοικειωθεί που δεν μας κάνει πια καμιά εντύπωση.
Επιτρέπουμε να αγνοείται και να εξαλείφεται το παρελθόν, να επιβάλλεται ένα αδιάφορο παρόν, γι αυτό και δεν έχουμε κανένα μέλλον.
Πρέπει να τους σταματήσουμε αμέσως και το ταχύτερο να τους ξεφορτωθούμε. Τα προσφυγικά της Άνω Πόλης πρέπει να συντηρηθούν και να αναδειχθούν. Το οφείλουμε ως χρέος στους γονείς και τους παππούδες μας!
Βάνα Χαραλαμπίδου
Το σπίτι, το σπίτι του καθενός, δεν είναι απλώς ένα άψυχο σύνολο από τοίχους, πόρτες, παράθυρα, έπιπλα και σκεύη. Είναι κυρίως ένα άθροισμα συναισθημάτων που προέρχονται από τα βιώματα που ο καθένας μας κουβαλά μέσα του. Χαρές, λύπες, όνειρα, απογοητεύσεις, παιχνίδια, έρωτες, και χίλιες ακόμη λέξεις που θα μπορούσαν να γραφτούν χωρίς να μπορούν να αποδώσουν επακριβώς τα συναισθήματα αυτά. Άριστα το έχει αποτυπώσει ο Τάσος Λειβαδίτης στη γνωστή «Δραπετσώνα», που έντυσε με νότες ο Μίκης Θεοδωράκης και εκτόξευσε με την ερμηνεία του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης : «Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός, κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός (…) Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός, κάθε παράθυρό του κι ουρανός (…)Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή…»
Κατανοώ πλήρως τους παππούδες που έλεγαν στα παιδιά ή στα εγγόνια τους «…Θα περιμένετε να πεθάνω και μετά θα το δώσετε αντιπαροχή…».
Η γειτονιά είναι ένα άθροισμα σπιτιών – άθροισμα των συναισθημάτων που λέγαμε πριν. Αν τώρα, η γειτονιά αποτελείται από σπίτια προσφυγικά, από σπίτια που μόνοι τους κατασκεύασαν οι ξεριζωμένοι απ’ τη Μικρασία και τον Πόντο για να βρουν ένα απάγκιο και να ξεκινήσουν τη ζωή τους απ’ την αρχή, τότε το στροφόμετρο των συναισθημάτων μετρά χιλιάδες στροφές, μπαίνει στα κόκκινα…
Λυπάμαι που στην Καλαμαριά, δεν σώθηκε ούτε ένα από τα προσφυγικά σπίτια: ένα μακρόστενο κτίριο χωρισμένο ακριβώς στη μέση, με τις αντίστοιχες αυλές εκατέρωθεν. Εκατοντάδες τέτοια κτίσματα που έπεσαν θύματα της υψηλότατης αντιπαροχής – δεν γινόταν αλλιώς. Γι’ αυτό και εκπλήσσομαι δυσάρεστα, αγανακτώ στο άκουσμα ότι ο μόνος διασωθείς προσφυγικός οικισμός, τα πανέμορφα σπίτια που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες, τα «καστρόπληκτα», πρόκειται, έτσι, ελαφρά τη καρδία, να κατεδαφιστούν. Δεν πρέπει να έχουμε κάτι που να θυμίζει την καταλυτική επίδραση των προσφύγων στην ιστορία, στον πολιτισμό, στην καθημερινότητα όλων των Θεσσαλονικέων, όλων των Ελλήνων; Στη λογοτεχνία, στο τραγούδι, στην ίδια την κουζίνα μας – για να θυμηθούμε και την ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «πολιτικη κουζίνα» που έγινε η ταινία με τα περισσότερα εισιτήρια (γιατί άραγε;) στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, μιλώντας στις ψυχές όλων μας.
Τα σπιτάκια αυτά συμβολίζουν μια δύσκολη σελίδα της ιστορίας μας. Ακούμπησαν πάνω στα βυζαντινά τείχη και γινήκαν ένα – όπως οι πρόσφυγες ακούμπησαν πάνω στους ντόπιους, γινήκαν ένα και μαζί πορεύτηκαν στις επόμενες δυσκολίες – κατοχή, εμφύλιος, χούντες…
Οι μνήμες και τα συναισθήματα είναι ανεξίτηλα. Δεν μπόρεσαν να επέμβουν σε αυτά σιδηρόφραχτες στρατιές, παραχαράκτες της Ιστορίας, λασπολόγοι και απατεώνες. Θα τα καταφέρει μια μπουλντοζίτσα του Παπαγεωργόπουλου; Κι αν ακόμα καταφέρει να κατεδαφίσει τα «καστρόπληκτα», όσοι αύριο περνούν από την περιοχή κρατώντας από το χέρι τα παιδιά τους, θα λένε: «…Τα τείχη της Θεσσαλονίκης είναι χιλιόμετρα ολόκληρα. Σ’ αυτό το σημείο όμως, είχαν γίνει ένα με κάποια προσφυγικά σπιτάκια. Κάτι σπιτάκια βαμμένα πολύχρωμα, με γεράνια στα παράθυρα, με παιδιά που παίζαν κρυφτό στα κάστρα. Τα σπιτάκια όμως αυτά, ένας δήμαρχος χωρίς ψυχή και συναίσθημα, χωρίς συναίσθηση της ιστορίας και ερήμην του Συμβουλίου και του λαού της πόλης του, τα κατεδάφισε με το έτσι θέλω. Από τότε, καθημερινά έρχεται κόσμος για να αποθέσει ένα λουλούδι εδώ. Ένα λουλούδι για τα σπίτια. Γιατί, μη νομίζετε ότι τα σπίτια δεν έχουν ψυχή…»
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ ΩΣ ΑΠΛΑ ΤΟΥΒΛΑ!. Η ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΑΚΟΥ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ.ΟΤΑΝ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΙς ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ, ΠΗΡΑΝ ΘΕΣΗ ΟΛΟΙ. ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΤΟ ΤΕΕ, ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ. ΕΔΩ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;
ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ – ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ …..ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
Δυστυχώς, ο κύριος Παπαγεωργόπουλος και οι δημοτικοί του σύμβουλοι δεν θεωρούν τα προσφυγικά αρχιτεκτονικό πλούτο έτσι ώστε η ιστορική μνήμη των κτισμάτων που σχετίζεται με τους πρόσφυγες να έχει ημερομηνία λήξης.
Εγκαταλειμμένες στη φθορά και το έλεος του χρόνου, οι προσφυγικές κατοικίες εμφανίζονται «τσαλακωμένες». Γειτονιές που θυμίζουν το παρελθόν της πόλης, την ιστορία της και την διαδρομή της, γειτονιές που άντεξαν στο διάβα του χρόνου, κουβαλώντας μαζί τους τον αγώνα των κατοίκων τους για την αποκατάσταση και την επιβίωση , εκεί όπου «αποτυπώθηκε » και εκφράστηκε ο τρόπος ζωής των προσφύγων του ΄22 , «ανεκμετάλλευτες » στην δύνη του χρόνου απειλούνται να πέσουν και να χαθούν ….. αντί να ληφθούν άμεσα τα απαραίτητα μέτρα για τη διατήρηση και την αποκατάσταση τους τα διαγράφουν μια για πάντα από τον ιστορικό χάρτη της πόλης.
Θλιβερό κύριε Παπαγεωργόπουλε, τόσο για την ιστορία της προστασίας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς στη πόλη μας όσο και για την ιστορική μνήμη. Είναι θέμα και παιδείας και κουλτούρας κύριε Παπαγεωργόπουλε. Έχει μεγάλη σημασία ποιος είναι αυτός που προστατεύει και τι νοοτροπία κουβαλάει. Και ενώ εμείς « γκρεμίζουμε » κομμάτια της ιστορίας της πόλης μας , τα ιστορικά κέντρα των πόλεων άλλων χωρών αναζωογονούνται, με ανακαινίσεις κτηρίων, πεζοδρομήσεις και διαμορφώσεις χώρων, αποτελώντας ελκυστικούς τόπους για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Οφείλουμε να αντιδράσουμε και να στηρίξουμε την προσπάθεια της κυρίας Αράπογλου
Η Ανω Πόλη θα έπρεπε να είναι ένα κόσμημα για την πόλη της Θεσσαλονίκης και τόπος επίσκεψης για τους διερχόμενους επισκέπτες της. Δυστυχώς έχει αφεθεί σε πλήρη εγκατάλειψη τόσο σε επίπεδο ενδιαφέροντος όσο και σε επίπεδο βασικών υποδομών. Τώρα τους φταίνε τα μικρά προσφυγικά σπιτάκια που αποτελούν ένα από τα λίγα σημεία της Θεσσαλονίκης που μας δίνουν την αίσθηση της παλιάς γειτονιάς. Αυριο θα τους φταίνε τα δέντρα που κρύβουν τη θέα στα τείχη και μεθαύριο τα ίδια τα κάστρα στο όνομο της οικοπεδοποίησης και του τσιμέντου. Αυτό δεν γίνεται άλλωστε σε άλλα σημεία της πόλης από τα οποία διέρχονται τα κάστρα. Στον Βαρδάρη τμήματα των κάστρων βρίσκονται σε χωματερή, στα δικαστήρια γειτνιάζουν με υπαίθριο χώρο πάρκιγκ, στην παλιά Λαχαναγορά αγκαλιάζονται από νεόδμητες κατασκευές εκτρώματα, σκουπίδια και ερειπωμένα κτίσματα , στις αρχές της Αγίου Δημητρίου συναντάς τμήματα του κάστρου χορταριασμένα και εγκατελλειμένα, ανεβαίνοντας προς την Ανω Πόλη τα αγκαλιάζουν σπασμένα παγκάκια με θέα στο τσιμέντο της Θεσσαλονίκης. Ημαρτον πια. Τα μικρά προσφυγικά σπιτάκια τους φταίνε;
Αν δεν αντιδράσουμε σήμερα, αύριο δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να αναρωτιόμαστε αν αυτή είναι η Θεσσαλονίκη που μας αξίζει. Οι πόλεις που δεν σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό τους δεν έχουν καμμία τύχη στο μέλλον. Ευτυχώς που στην πολιτική δεν είναι όλοι κάφροι και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ακόμα με ευαισθησίες. Χρύσα στη διάθεση σου σε ότι μορφή κινητοποίησης αποφασίσει η παράταξη σου.
Μέσα από την κινητοποίηση των κατοίκων και μερικών ευαισθητοποιημένων ανθρώπων σώθηκαν πριν λίγες μέρες τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ας ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο.Να θυμίσω μόνο ότι στο εγχείρημα είχε κεντρική συμμετοχή το ΤΕΕ και το Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Οι δικοί μας τοπικοι φορείς θα πάρουν ποτέ θέση;
Απουσία χρημάτων ή ευαισθησίας της Διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης για την ιστορία της πόλης και το προσφυγικό; Τι απο τα δύο;Ο Αρχων Δήμαρχος εκτίθεται για πολοστή φορά στη συνειδηση των θεσσαλονικέων αφού και πάλι ισοπεδώνει προκλητικά την ιστορική μνήμη των πολιτών για τα μνημεία σύμβολα της πόλης.Θα πρότεινα στον Βλαχοδήμαρχό μας,πριν εγκαταλείψει το δημαρχιακό θώκο να σκεφτεί πολύ σοβαρά την κατεδάφιση των τείχων της Άνω πόλης.Στηρίζω και εύχομαι η προσπάθεια της Κ. Αράπογλου να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα.
ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ
Γκρεμίστε το παρελθόν
Γκρεμίστε την ιστορία
Εσείς οι ανάλγητοι της ιστορίας,
οι μισητοί της μνήμης
Εσείς οι συνεχιστές της βαρβαρότητας,
οι ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΙ στο μέλλον.
"ΣΗΛΕΜ"
Τι θέλει ο κύριος Δήμαρχός μας;Να κάνει πάλι τσιμέντα;Γιατί δεν παραδειγματίζετε επιτέλους απο τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες;Γιατί αυτή η πόλη να ΄ναι τόσο θλιβερή;Τι σας πειράζουν τα σπιτάκια αυτά που θα μπορούσαν με την δικά σας φροντίδα να δώσουν χρώμα στην περιοχή; Η γειτονιά των Αλχημιστών είναι ένα καλό παράδειγμα κύριε Παπαγεωργόπουλε.Εφαρμόστετο!Μπράβο στην Χρύσα Αράπογλου. Η Θεσσαλονίκη έχασε μια ευκαιρία που δεν την εξέλεξε.Συμμετέχουμε και συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα για την προστασία του μοναδικού προσφυγικού οικισμού και την ανάδειξη του.
Προτείνω στους πολίτες της Θεσσαλονίκης να δώσουμε όλοι απο 10 ευρώ για να γκρεμίσουμε το παπαγεωργοπούλειο δημαρχείο αν αυτός γκρεμίσει τα προσφυγικά.Ο ανιστόρητος!ο αδαής!
ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ και την εποχή που κτίσθηκαν, αλλά και σήμερα ακόμη. Τα μόνο που προκαλούν σε εμένα, και φυσικά στους περισσότερους συμπολίτες μας είναι απλά μια απέχθεια για την αυθαιρεσία. Κτισμένα επάνω σε πραγματικά μνημεία, καταστρατηγώντας κάθε κανόνα πολεοδομικής, και αισθητικής μα επιτέλους επειδή δηλαδή, δεν υπήρχαν κανόνες δόμησης τότε πρέπει να ακολουθήσουμε και σήμερα της ίδιες τακτικές ονομάζουμε μνημεία παράγκες του χθες, που καμία σχέση με την μνήμη για τους πρόσφυγες, παρά μια πολύ μικρή περίοδο, και έπειτα υπάρχουν αρκετά κτίσματα ακόμη κύριοι αντιπροσωπεύτηκα της εποχής σε αυτήν την πόλη, σε άλλες περιοχές, εσείς λέτε ότι αναδείχτηκαν εκεί. Πρέπει να συνεχίζουν τα αρχαία τοίχοι, της πόλεως να κρύβονται από γκρεμίσματα μπράβο στον δήμαρχο, και επιτέλους σε αυτόν τον τόπο μια φορά να ψηφίζουμε, και να γίνεται αυτό που θέλει, η πλειοψηφία τη σοι δημοκρατία είναι αυτήν βγήκαν 5 άτομα που έχουν μια άποψη και πρέπει η πόλη να σταματήσει την πορεία της εξαιτίας τους και εξαιτίας φυσικά της αντιπολιτευτικής, της οποιασδήποτε σε αυτήν την χώρα που θέλει να μην γίνεται τίποτε ώστε να λέει ότι δεν υπάρχει έργο να μαζευτούν τα γκρεμίσματα, να αναδειχθούν τα τύχη να αποκαταασταθη η νομιμοτητα επιτέλους.
Υ.Γ. και μένα ο παππούς είχε μια παράγκα στην αρχαία αγορά μου δημιουργεί μνήμες θέλω να αποκατασταθεί τώρα με έξοδα της πολιτείας φυσικά
ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.
ΝΤΡΟΠΗ ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΑΡΧΕ, ΒΡΕΙΤΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΡΟΚΑΝΙΣΕΤΕ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΗΣΥΧΗ!
Εγώ θα θελα να ρωτήσω αν σχεδιάζεται κάποια δράση-αντίδραση σ' αυτή την ενέργεια.Γιατί ωραία τα λόγια, αλλά πρέπει να περάσουμε και στην πράξη
Δημοσίευση σχολίου